TY - JOUR ID - 3249 TI - پیش‌نهادی تازه دربارۀ معنا و صورت‌های نوشتاریِ «گاوکیل» در زبان فارسی JO - کهن‌نامه ادب پارسی JA - CPL LA - fa SN - 2383-0603 AU - صادقی, محسن AD - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور Y1 - 2018 PY - 2018 VL - 9 IS - 1 SP - 127 EP - 136 KW - آثار الباقیه KW - الزیج الجامع KW - القانون ‌المسعودی KW - کژگاو KW - گاوکیل KW - ویس و رامین DO - N2 - در متون کهن، «کاوکیل»، «کاکیل»، «کالیل»، و «کاکثل» به یکی از جشن‌های ایران باستان و نژاد خاصی از گاو اطلاق شده است. هدف این مقاله بررسی این نشانه‌ها و بیان مدلول آن‌هاست. به ‌این منظور، نخست، با استناد به رسم‌الخط فارسی قدیم، نشان داده می‌شود که شکل‌های مذکورْ املاهای دیگری از «گاوکیل»‌اند؛ سپس، این نکته مطرح می‌شود که «کیل» در این کاربرد معادل کج است و ازطریق ترکیبِ «کج‌وکول» به فارسی امروز نیز رسیده ‌است. برپایۀ یافته‌های این پژوهش، «گاوکیل» برای نامیدن نژادی از گاو با موهایی بلند و دمی شبیه دم اسب به‌کار رفته است؛ یکی از زیستگاه‌های آن بخش‌هایی از خراسان بزرگ است و در متون فارسی از آن با نام‌های «کژگاو»، «غَژغاو»، و «غشغا» نیز یاد شده ‌‌است. باتوجه‌به معنای ضمنی «کژ» در زبان پارتی و «کیل» در ترجمه‌های کهن قرآن، می‌توان «کژگاو/ گاوکیل» را معادلِ «گاو سرکش» دانست. UR - https://classicallit.ihcs.ac.ir/article_3249.html L1 - https://classicallit.ihcs.ac.ir/article_3249_dd9e2a7eeaf24ae04ae8fe6b5f0cad8f.pdf ER -