Evidentiality in Shahnameh

Document Type : Research Paper

Authors

1 Ph. d of Persian Language and Literature, AlZahra University, Tehran, Iran

2 Associate Professor of Persian Language and Literature, AlZahra University, Tehran, Iran

3 Associate Professor of Persian Language and Literature, AlZahra University, Tehran, Iran.

Abstract

In narrative texts, different kinds of evidence are used for more acceptability. This topic is defined as "evidentiality" in Linguistics. F. R. Palmer is one of the semanticists who divides this category into two types: sensory and reported, and also states several types for each one of them. In this research, all types of evidential markers have been studied based on these features: visual evidence (direct and indirect), auditory evidence, sense of smell, the sixth sense, similarity, types of report, experience and cognition, rational signification, prediction (Astronomy and dream interpretation), Yezidis Xvarenah, swear, and witnessing. It is concluded that the markers of guess, even though including uncertainty and skepticism, occur in the entirely factual status of preposition. In the discourse of characters (princes, heroes, mowbeds, astronomers, etc.), because of the high rationality of sender, the guesses come true, and the contrary conditions never do happen. Among the evidential features, inference from signs, regarding its participation in all the other types of evidentiality, is considerable. The following perceptual and cognitive verbs such as "didan", "šenidan", "buyidan", "dānestan", "āgāh šodan", and the metaphor like "be del āmadan", and the other words including "gomānam", "guyi", and "bar ānam" are instances of evidential markers used in Shahnameh.

Keywords


ابوالقاسمی، محسن. (1381). دستور تاریخی زبان فارسی، تهران: سمت
احمدی گیوی، حسن. (1380)، دستور تاریخی فعل، 2جلد، تهران: قطره
امیدواری، آرزو و ارسلان گلفام. (1396). «بررسی گواه نمایی در زبان فارسی. رویکردی رده شناختی»، جستارهای زبانی، 1(20)، (79-99)
انوری، حسن. (1341)، «فعل های ماضی را چگونه به کار ببریم؟»، مجله یغما، شماره 168، (181-183)
اوشیدری، جهانگیر. (1371). دانشنامه مزدیسنا، جلد اول، تهران: نشر مرکز
خالقی مطلق، جلال. (1393). سخن‌های دیرینه، تهران: افکار
داوری، شادی. (1399). «پیدایش قیود گواه نما از فعل گفتن در فارسی: رویکرد دستورشدگی». نشریه پژوهش‌های زبانشناسی تطبیقی، 10 (20)، (219-189)
دبیر مقدم، محمد. (1382). «گزارش هفدهمین کنگره بین المللی زبان شناسان»، زبانشناسی، 3 (7)، (142-135)
رضایی، والی. (1393). «گواه نمایی در زبان فارسی امروز». پژوهش های زبانی، 1 (19)، (21-40)
شفیعی، محمود. (1377). شاهنامه و دستور، تهران: انتشارات دانشگاه تهران
صحراگرد، حسین، حسن حیدری، علی صباغی، جلیل مشیدی. (1400). «کاراگاهان و کاراگاهی در شاهنامه فردوسی». کهن نامه ادب پارسی، 2 (12)، (241-270)
فردوسی، ابوالقاسم. (1399). شاهنامه، تصحیح: جلال خالقی مطلق. انتشارات سخن: تهران
گندمکار، راحله. (1398). «تحلیل معنایی گواه‌نمایی در زبان فارسی»، نشریه زبان فارسی و گویش‌های ایرانی، 4(2)، (99-120)
منصوریان سرخگریه، حسین و لیلا توکل. (1389). «تاثیر کواکب در پیشگویی شاهنامه». پژوهشنامه زبان و ادب فارسی، 5 (25)،(147-172)
Aikhenvald, A. Y. (2004). Evidentiality. New York: Oxford University Press.
Cambridge: Harvard University.
de Haan, Ferdinand. 1999. Evidentiality and Epistemic Modality: Setting Boundaries. Southwest Journal of Linguistics 18. 83-101.
Faller, M.T. 2002. Semantics and pragmatics of evidentials in Cuzco Quechua. Doctoral dissertation, Stanford University
Jahani, Carina 2000. Expressions of indirectivity in spoken modern Persian. In Johnson and Utas (eds.), Evidentials: Turkic, Iranian and neighbouring
Jakobson, R. (1957). Shifters, Verbal Categories and the Russian verbs.
languages. (185-207). Berlin and New York: Mouton de Gruyter.
Ljung, M. (2011). Swearing: A Cross-Cultural Linguistic Study. Hampshire:
Lyons, J. (1977). Semantics. Cambridge: Cambridge University Press.
Palgrave Macmillan.
Palmer, F.R. 2001. Mood and Modality (2end ed). Cambridge. Cambridge University Press
Willett, T. 1988. A cross-linguistic survey of the grammaticizations of evidentiality. Studies in Language,12:51-97.